Na podstawie źródeł historycznych opracował Józef Piątkowski

31.01.1927 – W Paryżu został sporządzona i podpisana umowa w sprawie systemu fortyfikacji z uwzględnieniem twierdzy Kostrzyn. Treść umowy brzmiała:

Umowa w sprawie systemu fortyfikacyj na wschodniej i południowej granicy niemieckiej, zawarta między Sojuszniczym Wojskowym Komitetem Wersalskim a generałem de Pawels, upełnomocnionym przedstawicielem rządu niemieckiego. Na podstawie rokowań, prowadzonych w sprawie interpretacji artykułów 180 i 196, oraz w celu uniknięcia na przyszłość wszelkich nieporozumień, postanowiono co następuje:

1.Nie mówiąc o zobowiązaniach, które art. 196 nakłada na strefę nadbrzeżną, system fortyfikacyj na wschodniej i południowej granicy niemieckiej ma być zachowany w takim stanie, w jakim został ustalony w 1920 r. przez Międzysojuszniczą Wojskową Komisję Kontroli, przy czym przez granicę wschodnią i południową należy rozumieć terytorium, ciągnące się od linii, wytkniętej przez fortyfikacje, które wykazała ta komisja (z tymi fortyfikacjami włącznie), aż do linii granicznej Niemiec. Linia wytknięta przez wyżej wymienione fortyfikacje, określona jest w załączonym przy niniejszej umowie aneksie.

2.Przy zachowaniu warunku, wymienionego w $ 3, na terytorium tamtejszym zostaną zachowane jedynie te fortyfikacje i schrony które istniały w 1919 r. i zostały wykazane przez Międzysojuszniczą Wojskową Komisję Kontroli w 1920 r., przy czym fortyfikacje te lub schrony zachowają to samo przeznaczenie i będą tak samo rozmieszczone, jak w owym czasie i nie będą zwiększone ani co do liczby, ani co do rozmiarów. Prowadzone w nich mogą być jedynie roboty konserwacyjne; jednakże materiały, ulegające zniszczeniu (ziemia, drzewo, cegła), mogą być w tych fortyfikacjach lub schronach zastąpione betonem lub murem. Na terytorium nie może być zbudowana żadna fortyfikacja ani schron, przeznaczony do celów wojennych, nawet gdyby chodziło o zastąpienie zniszczonych urządzeń polowych.

3.W drodze ugody rządy sprzymierzone zgadzają się, by z pośród zbudowanych po roku 1920, zachowano 54 schrony, a mianowicie: w Głogowie, na lewym brzegu Odry - 8 schronów; w Lecu - 15 schronów; w Królewcu - 31 schronów. Schrony te zostaną wciągnięte do spisu, sporządzonego przez Międzysojuszniczą Wojskową Komisję Kontroli. Wszystkie pozostałe schrony, zbudowane po 1920 r., a mianowicie:

w Głogowie, na prawym brzegu Odry - 7 schronów,

w Kistrzyniu, na prawym brzegu Odry - 5 schronów.

w Królewcu - 22 schrony zostaną zburzone w ciągu czterech miesięcy od dnia 15 lutego 1927 r. Z pośród 22 schronów w Królewcu, przeznaczonych do zburzenia, 17 wskaże rząd niemiecki, a 5 wybiorą rządy sprzymierzone z chwilą, gdy dokonane zostanie wyznaczenie 17 tu pozostawionych do wyboru rządowi niemieckiemu.

4. Niemcy składają zapewnienie, że na terytorium określonym w punkcie 1 nie ma żadnych innych fortyfikacyj lub schronów, przeznaczonych dla celów wojennych, a zbudowanych już po dokonaniu spisu poza tymi, które zostały podane do wiadomości Międzysojuszniczej Wojskowej Komisji Kontroli.

Sporządzono w Paryżu dn. 31 stycznia 1927 r.

Szef Sztabu Sojuszniczego Wojskowego Komitetu Wersalskiego:

(-) Baratier

Przedstawiciel Upełnomocniony Rządu Niemieckiego:

(-) Pawels.

Aneks. Linja fortyfikacyj i miejsc ufortyfikowanych wytknięta jest w sposób następujący: Linja prosta, idąca od Królewca do Sensburga (od punktu, w którym wychodzi ona ze strefy nadbrzeżnej o szerokości 50 km., wskazanej w artykule 196 ), następnie od Sensburga do Malborga (aż do punktu w którym wchodzi ona do strefy nadbrzeżnej o szerokości 50 km., wskazanej w art. 196); Linja, idąca od punktu, w którym kolej żelazna: Tczew-Chojnice-Piła-Kistrzyń wchodzi na terytorium niemieckie, aż do Kistrzynia; Bieg Odry od Kistrzynia do Brzegu; Kolej żelazna Brzeg -Nissa-Kamieniec-Kładzko-Waldenburg-Gorlice-Budziszyn-Pirna-Koenigstein; Linja, idąca od Koenigstein do Hof; Kolej żelazna Hof-Neustadt-Ratyzbona; Bieg Dunaju, od Ratyzbony do Donaueschingen; Kolej żelazna od Donaueschingen do Neustadt, gdzie linia ta łączy się ze zdemilitaryzowaną strefą reńską.